Zoals sommigen van jullie wellicht gemerkt hebben is ‘leren in organisaties’ niet meer. Het prachtige tijdschrift, voor mij toch een beetje een kindje, is opgehouden te bestaan. Ik ben natuurlijk helemaal niet objectief als het gaat over dit tijdschrift. Na 8 jaar leren in organisaties van de 10 jaar dat het tijdschrift heeft bestaan voel ik me dermate vergroeid met het blad dat alles wat ik schrijf over het blad subjectief is natuurlijk.

In de aanloop naar het definitieve einde, is er van alles langs gekomen. Het belangrijkste kritiekpunt op het blad was dat papier ophoudt en dat in plaats van papier er digitale tijdschriften dienen te komen. Mooie websites , met fora en andere interactieve middelen om met elkaar te netwerken en info uit te wisselen. Nu vond ik als hoofdredacteur ook dat we mee moeten gaan met de moderne tijd: op naar de sociale media,  iedereen nieuws maken en vooral interactief. Niet van die redacteurs die een format opleggen maar open communicatie. Ik ben daar ook een fervent voorstander van en geloof daar in. Bij de zoektocht naar nieuwe redacteuren was jong, snel en interactief dan el een tijdje een van de functieeisen.

Maar nu eerlijk naar mijzelf kijken: kan ik daar nog in mee? Zijn mijn hersenen nog plastisch genoeg?  Om iets te gaan begrijpen van sociale media en nieuwe vormen van publiceren? Zeker na het lezen van het nieuwe boek van Joitske Hulsebosch en Sibrenne Wagenaar overviel mij generatiestress. In hun boek praten ze over de netwerk generatie die van na 1977 is. De generatie die bij mij op de bank voetbalt met een console en via de skype met beeld samen met vriendinnen opmaakt. Eerlijk gezegd snap ik nog niet eens precies hoe dat nu zit met ons ADSL abonnement enzo, of dat geld kost al dat interactieve? Ik weet het niet meer.

Na 1977….tja dat ben ik, ik hoor er dus niet meer bij of….In hun boek beschrijven zij een aantal kenmerken van de netwerkgeneratie: geen e-mailstress, managen van grote hoeveelheden informatie, op een andere wijze aan antwoorden komen namelijk door een netwerk in te zetten.  Van twitterexperts hoor ik ook dat het meedoen, het in het oog van de ontwikkeling zitten het meest spannende is om mee te maken en dat dit ook het nieuwe is van de sociale. E kunnen als organisaties niet meer doen alsof het er allemaal niet is. We kunnen ons intranet niet afschermen, onze info is niet uniek en voor ons alleen: ik geloof en zie ook dat dat zo is en sterker nog, ik denk dat deze ontwikkeling de persoonlijke en organisatieontwikkeling ten goede gaat komen. Als we maar geholpen worden in het maken van keuzes. Tja en zo’n blad als leren in organisaties dat ga ik dan natuurlijk erg missen, gewoon van papier met een aantal leuke websitetips voor iedereen, ook die van voor 1977. Gelukkig is er nu dat boek: ‘En nu online’…. op papier en digitaal. Kunnen mijn hersenen weer even meedoen.